Καθώς η ποιότητα της αφοσίωσής μας γίνεται πιο εκλεπτυσμένη, η απόσταση μεταξύ του Θεού και εμάς μειώνεται, και τα πράγματα συμβαίνουν από μόνα τους.

Για παράδειγμα, όταν βλέπω μια πόρτα, δεν την βλέπω σαν μια απλή πόρτα, αλλά σαν πύλη προς την Απελευθέρωση. Όταν βλέπω ένα μαξιλάρι, που στα Ταμίλ μεταφράζεται σαν ένα «φράγμα για το κεφάλι» εγώ λέω: «Δεν πρόκειται για ένα φράγμα για το κεφάλι, αλλά για τις σκέψεις που εμφανίζονται στο νου». Με αυτόν τον τρόπο συνδέω τα πάντα που βλέπω με τον Θεό. Όλες μου οι σκέψεις είναι στραμμένες στον Θεό. Εκπαίδευσα τις αισθήσεις και το μυαλό μου να κάνει αυτές τις συνδέσεις από νεαρή. Βλέπω τον Θεό στα πάντα. Ο νους μου συνδέεται με τον Θεό και μόνον και έτσι όλες μου οι σκέψεις επικεντρώνονται σε Κείνον. Το «δικό μου» είναι ο Θεός και μόνον.

Να ένα άλλο παράδειγμα. Στο Μούκτι Νίλαγιαμ τριγυρίζουν πολλά παγόνια. Όταν η ματιά μου πέφτει σε κάποιο από αυτά, θυμάμαι αμέσως ένα δοκίμιο που είχα γράψει και στο οποίο έλεγα: «Η κορυφή του «εγώ» είναι το μάτι του παγονιού».[1]

…Αυτό συνδέεται με την Αρχή της πανταχού Παρουσίας του Θεού.

… Αυτό συσχετίζεται με το σλόκα «Σαρβάτο Πάνι Πάνταμ».

…Το «Σαρβάτο Πάνι Πάνταμ» φέρνει στο νου την σκέψη ότι ο Σουάμι βρίσκεται στα πάντα.

Αν δω ένα φτερό παγονιού αμέσως το συνδέω με τον Κρίσνα. Η αλυσίδα των σκέψεών μου ξεκινά με το φτερό και καταλήγει στον Θεό. Το παγόνι είναι η ύλη, η αλυσίδα των σκέψεων ο νους. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο συνδέω όσα βλέπω με τον Θεό.


[1] Λογοπαίγνιο The peak of “I” is the peacocks eye.

συνεχίζεται...