Η ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ 3

Η Σκέψη της Ημέρας

Τα αισθήματα είναι εξαιρετικά σημαντικά για να φθάσεις τον Θεό.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

9.ΣΑΝ ΤΗΝ ΚΑΜΦΟΡΑ ΠΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ

Ο Σουάμι είχε μιλήσει για τον Ουντάβα. «Ο Ουντάβα δεν μπορεί να αντέξει τον χωρισμό από τον Σρι Κρίσνα ούτε για μια στιγμή. Ο Κύριος, όμως, τον έστειλε αγγελιοφόρο Του στο Μπριντάβαν και έτσι ο Ούνταβα έπρεπε να Τοναφήσει . Ο Σρι Κρίσνα του έδωσε  μόνο μια μέρα για να ολοκληρώσει την αποστολή του. Του έδωσε εντολή να μη μείνει  παραπάνω από μία μέρα στο Μπριντάβαν.

«Όταν έφθασε ο Ουντάβα, ένιωσε ότι ο χρόνος κυλούσε πολύ γρήγορα. Ήταν πολύ λυπημένος που έπρεπε να γυρίσει τόσο σύντομα. Ευχήθηκε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στο Μπριντάβαν, σκέφτηκε όμως ότι δεν είχε τα προσόντα για να εξασφαλίσει αυτό το δώρο. Ο πόνος του χωρισμού από τις γκόπις ήταν μεγαλύτερος από εκείνον που ένιωσε όταν άφησε τον Κρίσνα. Η ευδαιμονία που ένιωθε και στα δύο μέρη ήταν η ίδια. Αυτό δείχνει ότι μεταξύ των Γκόπις και του Γκοπάλα δεν υπήρχε διαφορά. Ο Κύριος κατοικούσε στις καρδιές τους. Το νέκταρ της Αγάπης Του έσβηνε τη δίψα τους για τον Κρίσνα.  Ο Ουντάβα δεν μπορούσε να καταλάβει τη θλίψη τους, την αγνή τους ανιδιοτελή αγάπη ούτε τη λαχτάρα και την επιθυμία να μάθουν την τύχη του Κρίσνα μα
και το πάθος να ενεργούν σύμφωνα με τα λόγια Του.»

Ο Ουντάβα είδε τους βράχους στο Γκοβαρντάνα να λιώνουν από την Πρέμα του Κρίσνα. Γέμισε με θεϊκή αγάπη όταν είδε τις γκόπις ακίνητες σαν αγάλματα βυθισμένες στην σκέψη του Κυρίου τους. Δεν επέτρεπαν στις σκέψεις τους, που αδιάκοπα ήταν επικεντρωμένες στα λίλας του Κρίσνα, να ξεστρατίσουν ούτε στιγμή. Ένιωσε το νου του γοητευμένο  και  έμεινε εκστατικός μπροστά σε τούτες  τις  σκηνές. Καθώς οι γκόπις και ο Ουντάβα πλησίαζαν στο λόφο Γκονταρντάνα, άρχισαν τους θρήνους και τα μοιρολόγια για τον χωρισμό τους από τον Κρίσνα. Είχαν βυθιστεί στην Πρέμα του Κρίσνα. Καθώς τα καλέσματά τους για τον Κρίσνα έβγαιναν από τα σωθικά τους σα μια φωνή, τα δέντρα κινούσαν τα σαν χέρια κλαδιά τους εκφράζοντας έτσι την χαρά τους. Και εκείνα βίωναν τον πόνο του χωρισμού και φώναζαν τον Κρίσνα. Έτσι ο Ουντάβα υπήρξε μάρτυρας του γεγονότος ότι ο αποχωρισμός του Κρίσνα δεν επηρέασε μόνο τις γκόπις αλλά και τα δέντρα και τους λόφους του Μπριντάβαν.

Το Άτμα των γκόπις είχε ενωθεί με τον Παραμάτμα Κρίσνα και γι΄αυτό δεν μπορούσαν να δουν κανέναν και τίποτα εκτός από τον γλυκό τους Κύριο. Τον έβλεπαν σε κάθε δέντρο και σε κάθε πέτρα. Οι γκόπις ακουμπούσαν πάνω τους και φώναζαν: «Κρίσνα, Κρίσνα!» Αυτό έκανε τους βράχους και τις πέτρες και τα δέντρα να νιώθουν τον πόνο τους. Έλιωναν και δάκρυα άρχισαν να πέφτουν από τις άκρες  των φύλλων. Ο Σουάμι λέει ότι όσοι δεν μπορούν να καταλάβουν τούτη την θεϊκή αλήθεια των γκόπις, που έκανε ακόμη και τους βράχους και τα δέντρα να λιώνουν), δεν έχουν δικαίωμα να κρίνουν την αφοσίωση των άλλων. Αν το κάνουν, αυτό δείχνουν ότι τα αισθήματά τους είναι κατώτερα από εκείνα των βράχων. Είναι ανάλγητοι που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τις Δόξες του Συμπαντικού Κυρίου. Μόνον αυτοί με την αγνή καρδιά μπορούν να καταλάβουν τον Ένα που έλκει τους πάντες με την θεϊκή Του Δύναμη και τη Μεγαλοσύνη Του.