Σκέψη της Ημέρας

Πρέπει να κάνουμε συνεχή και έντονη σάντανα για να στρέψουμε το νου και τις αισθήσεις προς τον Θεό. 

Από το βιβλίο Παραμάτμα Σατσαρίτα Μέρος 4ο 

Τον καιρό που ήμασταν παντρεμένοι δεν ξέραμε τίποτα. Πίστευα ότι ο γάμος ήταν σαν τις ταινίες που έβλεπα στο σινεμά και τις  ιστορίες που διάβαζα. Φανταζόμουνα τον άντρα και τη γυναίκα του να τραγουδούν και να χορεύουν και να κάθονται σε μια κούνια! Έτσι πίστευα ότι θα ήταν ο γάμος. Μα ούτε καν βίωσα κάτι τέτοιο. Ο νους μου ήταν εστιασμένος στην αγνότητα.

Όπως και εγώ ποτέ δε μιλούσα με άντρες περίμενα και ο σύζυγός μου να μη μιλάει και αυτός με γυναίκες. Ολόκληρη η προσοχή μου ήταν εκεί εστιασμένη. Αν έβγαινε έξω Τον ρωτούσα με ποιον μίλησε, πού πήγε. Έστελνα την υπηρέτρια να τον παρακολουθήσει και να δει με ποιον μιλούσε και πού πήγαινε. Εκείνος, όμως, με συμβούλευε λέγοντάς μου ότι ήταν αδύνατον για έναν άντρα να βγει έξω χωρίς να μιλήσει με τους άλλους. Με δίδασκε ότι κάτι τέτοιο ήταν παντελώς αδύνατον.

Μαζί περάσαμε  έξι χρόνια. Μου δίδαξε πώς ήταν η ζωή και πώς  ο κόσμος. Εγώ αυστηρά ακολουθούσα το Ντάρμα  της νοικοκυράς. Έτσι πέρασα τα έξι αυτά χρόνια μαζί Του. Τώρα λαχταρώ να βρεθώ κοντά  Του. Πώς να’ ναι το Σώμα του Θεού; Είναι σαν το ανθρώπινο; Έχει τρίχες στα χέρια Του όπως  και ο άνθρωπος;  Μεγαλώνουν στο πρόσωπό Του οι τρίχες σαν των συνηθισμένων αντρών; Πώς είναι τα μαλλιά Του; Μιλάνε όπως και οι τρίχες του Χάνουμαν;

Ολόκληρη η ζωή μου πέρασε σκεφτόμενη τις διαφορές  μεταξύ του Σώματος του Θεού και του συνηθισμένου ανθρώπου. Κι αυτό αποτελεί μιαν καινούργια εμπειρία  για τον Θεό. Ο Σουάμι βρίσκεται στο Υπέρτατο Στάδιο. Το μοναδικό πράγμα που δεν γνώρισε ποτέ ο Θεός είναι η ανθρώπινη ευτυχία. Και αυτό συμβαίνει επειδή  ο Αβατάρ έρχεται χωρίς την αίσθηση της αφής. Ζει περιορισμένος από τον φράχτη του Ντάρμα Σταπάνα και λειτουργεί μέσα στο κουκούλι του Σταδίου του Παρατηρητή. Είναι τελείως  ανήμπορος να λειτουργήσει πέρα από αυτό.