Σα μια φρενήρη πλημμύρα η αγάπη για τον Θεό πρέπει να ξεχύνεται από τα βάθη της καρδιάς.

Από το Ηλεκτρονικό Βιβλίο "Παραμάτμα Σατσαρίτα Μέρος 5ο"

Κεφάλαιο 17 - Ο Ένοικος βγαίνει έξω

Από τη νεαρή μου ηλικία ήθελα τον Κρίσνα. Όταν έμαθα για τον Σουάμι, όταν είδα μια μικρή Του φωτογραφία, αμέσως κατάλαβα ότι ήταν ο δικός μου Σάι Κρίσνα. Μόνον μετά από αυτό Τον είδα και στην πραγματικότητα. Και από εκείνην τη στιγμή ήταν που άρχισα να γράφω εκατοντάδες τραγούδια υμνώντας Τον. Σε ένα τραγούδι με τίτλο: Ποιος Σου έδωσε την Ευδαιμονική Σου Μορφή, έγραφα:

Τα γεμάτα λαχτάρα καλέσματα και κραυγές μου

Έχουν φέρει την Ευδαιμονική Σου Μορφή

Ο Πράλαντα δημιούργησε το Ναραχάρι

Η δική μου Πρέμα δημιούργησε τον Κύριό μου

Κύριέ μου.

Ποιος έδωσε στο Σώμα Σου το άρωμα των τριαντάφυλλων;

Εγώ με το κάλεσμα της ψυχής μου

Ποιος έκανε τα θεϊκά Λώτινα Πόδια Σου;

Εγώ με τις απαρηγόρητες κραυγές μου

Ποιος ζωγράφισε το γοητευτικό Σου πρόσωπο;

Εγώ με τον ποταμό των δακρύων μου

Ω η ομορφιά του σαγηνευτικού Σου χαμόγελου!

Δεν είναι άραγε το ατέλειωτο βασίλειο της αγάπης μου;

Το κοκκινάδι στα χείλη Σου

Είναι η ομορφιά της αφοσίωσής μου

Τα περιπαιχτικά μάτια Σου;

Το Όνομά Σου στο αίμα μου

Τα χρυσά Σου Πόδια και το ανάλαφρο ρυθμικό βάδισμά Σου;

Η μουσική της καρδιάς μου.