ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ

Και τώρα ας τα δούμε όλα αυτά. Κάθε μέρα ο κηπουρός έρχεται στην Βίσβα Μπράχμα Γκάρμπα Κότταμ στις 6 το πρωί και βρίσκεται εκεί όταν πηγαίνουμε για το Αμπισέκαμ. Μετά το Άρατι ξεκινά τη δουλειά του. Πριν ήταν αλκοολικός και κάπνιζε πολλά τσιγάρα, με το που ήρθε, όμως, εδώ είπε ότι άφησε όλες του τις παλιές κακές συνήθειες. Είμαι πολύ χαρούμενη που ένας αγράμματος, ένας αδαής χωρικός ήρθε εδώ και άλλαξε με αυτόν τον τρόπο. Έτσι προσευχήθηκα γι’  αυτούς στον Σουάμι. Όταν τον βλέπω, δάκρυα έρχονται στα μάτια μου. Ο Μέγιστος Αβατάρ έχει έρθει εδώ για να απελευθερώσει όλους τους ανθρώπους σαν κι αυτόν. Είναι αθώοι χωρικοί, δεν έχουν ίχνος προσποίησης και συνειδητοποιούν τα λάθη τους. Έτσι και γω προσευχήθηκα γι’ αυτούς. Το παιδί που είναι άρρωστο ή που δεν ξέρει τίποτα βρίσκεται πάντα στην αγκαλιά της μητέρας του, που το φροντίζει συνεχώς. Ποτέ δεν ανησυχεί για τα υγιή παιδιά της, για αυτά που ξέρουν και μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους. Ο Σουάμι συγκρίνει το στάδιό μου με εκείνο της μητέρας. Όταν οι μορφωμένοι ή οι σπουδαγμένοι κάνουν λάθη, μέσα μου εγείρεται θυμός. Όταν απλοϊκοί άνθρωποι μεταμορφώνονται, το βλέπω και θέλω να προσευχηθώ ακόμα περισσότερο γι’ αυτούς. Ο Σουάμι γι’ αυτό έδωσε ένα παράδειγμα. Ακόμα κι αν ποτίζουμε καθημερινά μιαν σκορδαλιά με ροδόνερο, ποτέ δεν πρόκειται να αλλάξει η φύση της. Η μυρωδιά του σκόρδου δεν θα σταματήσει. Αυτό είναι που ο Σουάμι λέει. Έτσι οτιδήποτε κάνουμε, οι παλιές μας καταγραφές δεν θα μας αφήσουν ποτέ. Ακόμη κι αν βαπτίσουμε ένα σκόρδο σε ροδόνερο, ακόμη κι αν το καλύψουμε με χαλβά Μπάνταμ, ένα γλυκό με αμύγδαλα, η μυρωδιά δεν θα πάψει να υπάρχει. Έτσι και  με το να αντιγράφουμε απλώς τους άλλους δεν πρόκειται να σταματήσει η πτώση μας. Εξιλασμός δεν πρόκειται να επέλθει. Τούτη η βάσανα δεν πρόκειται να μας αφήσει ποτέ. Απλά ξεγελάτε τον εαυτό σας. Είναι κάτι που δε γίνεται στον πνευματικό δρόμο. Κάποιος επιθυμεί να κάνει Τζάπα, ένας άλλος διαλογισμό και ένας τρίτος σέβα. Γι’ αυτό και μην κοιτάτε και μην αντιγράφετε τους άλλους. Πρέπει μέσα από τη δική μας φύση να φθάσουμε τον Θεό.