Είναι τα συναισθήματα της κάθε ψυχής που δημιουργούν τη μορφή του Κυρίου.

Άρθρο για τη Συνειδητότητα #7

Γουρούνι ή Φερμουάρ;

«Μην κοιτάς πίσω και μην ονειρεύεσαι το μέλλον. Ούτε και αυτό θα μπορέσει να σου φέρει το παρελθόν μα και δεν θα ικανοποιήσει τα άλλα σου όνειρα της ημέρας. Το καθήκον σου, η επιβράβευσή σου - η μοίρα σου είναι εδώ και τώρα.»

Πρόσφατα ο Σουάμι μού είχε δώσει πολλά αποσπάσματα από την Βίβλο και μου είχε ζητήσει να γράψω πάνω σ’ αυτά. Και εγώ έγραψα. Τώρα με τον ίδιο τρόπο μου το έδωσε κι αυτό. Αυτός ο άνθρωπος έζησε από το 1905 μέχρι το 1961. Ας το δούμε. Πρώτα λέει ότι δεν θα πρέπει να κοιτάμε πίσω στο παρελθόν. Και όμως ο άνθρωπος πάντα σκέφτεται ό,τι έχει συμβεί στο παρελθόν. Αυτό συμβαίνει ειδικά στις μεγάλες ηλικίες, όταν δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει. Ο νους τότε στρέφεται στο παρελθόν, σε παλιές σκέψεις. Σκέφτεται τι συνέβη στα νιάτα του και συλλογίζεται πάνω σ’ αυτό. Μα ποια στ’ αλήθεια η χρησιμότητα αυτών του των σκέψεων; Πολύ περισσότερο ευεργετικό για τον ίδιο είναι να σκέφτεται τον Θεό ή να ψάλλει το Όνομά Του. Δεν υπάρχει καμιά χρησιμότητα στο να φέρνουμε στο νου μας τα περασμένα.
Ο άνθρωπος λέει στη συνέχεια να μην σκεφτόμαστε ούτε το μέλλον. Και όμως, ο άνθρωπος πάντα το κάνει αυτό. Ξοδεύει όλο του τον καιρό βυθισμένος στο να ονειρεύεται το μέλλον. Αυτά τα δύο συνυπάρχουν στη ζωή του. Ποτέ δεν σκέφτεται το παρόν. Ο νους πάντοτε τριγυρνά είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον. Μα και τα δύο δεν είναι καθόλου χρήσιμα. Ποιο είναι το δικό σας καθήκον; Είναι να φθάσετε τον Θεό, και μόνον αυτό. Δεν υπάρχουν άλλα καθήκοντα στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος γεννήθηκε μόνον και μόνο να φθάσει τον Θεό. Οι σκέψεις και οι πράξεις μας πρέπει να κατευθύνονται μόνον σε τούτον τον στόχο, στο πώς να φθάσουμε τον Θεό. Αυτό και είναι το καθήκον μας. Αυτό πρέπει να αποτελεί αντικείμενο του διαλογισμού μας και αυτό πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πλήρως μέσα μας. Η γέννηση έχει δοθεί στον καθένα από μας για να μην ξαναγεννηθούμε. Αν δεν χρησιμοποιήσετε τη ζωή σας γι’ αυτό, θα ξαναγεννιέστε και θα πεθαίνετε συνεχώς, ξανά και ξανά. Το βραβείο που κερδίζουμε έρχεται σε πλήρη συμφωνία με το καθήκον που τελούμε. Αυτή είναι και η μοίρα μας, το πεπρωμένο μας, που θα το αποκτήσουμε «εδώ και τώρα».