Όλα είναι μέσα μας

Ατραποί προς τη Θειότητα…. (Συν.)

Βατσάλυα – Είναι να φαντάζεται τον Κύριο σαν παιδί του. Η Ντεβάκι και ο Νάνταγκοπάλ πίστευαν ότι ο Κρίσνα ήταν δικό τους παιδί. Και ο Ντασαράτα επίσης θεωρούσε τον Ράμα δικό του γιο. Όλοι ένιωθαν μεγάλη στοργή και αγάπη. Όταν ο Σοφός Βισβαμίτρα θέλησε να πάρει μαζί του τον Ράμα και τον Λάκσμανα για να προστατέψουν τη Γιάγκνια του από τους ασούρας, ο Ντασαράτα καταλήφθηκε από φόβο με το ενδεχόμενο να χάσουν τις ζωές τους. Ο βασιλιάς ικέτεψε το Σοφό λέγοντάς του ότι ο Ράμα ήταν ένα μικρό παιδί. Δεν ήξερε τις δαιμονικούς τρόπους των ασούρας. Στη θέση τους θα πήγαινε ο ίδιος. Αυτό είναι η μπάκτι Βατσάλγυα, όταν ο πιστός νομίζει ότι ο Μέγας Κύριος είναι ένα μικρό παιδί.

Ο Κουλασέκαρ Τεβάρ φαντάστηκε τον Ράμα γιο του και τραγούδησε τραγούδια σαν να’ ταν ο πατέρας Του. Ο Περιαζάβαρ, επίσης, τραγούδησε τραγούδια καθώς φαντάστηκε τον Κρίσνα σαν παιδί δικό του. Η μητρική αγάπη είναι η μεγαλύτερη όλων. Γι’ αυτό και ο Σουάμι λέει ότι η Αγάπη Μου είναι μεγαλύτερη από εκείνη χιλιάδων μητέρων. Μπορεί κάποιος να πιάσει γερά τον Κύριο με Αγάπη, που αποκαλείται Βατσάλγυα. Ούτε καν χίλιες μανάδες σε όλον τον κόσμο ή και η αγάπη ολόκληρου του κόσμου είναι ίση με την Αγάπη του Σάι.