Σαν μια ορμητική πλημμύρα, η αγάπη για το Θεό πρέπει να ξεχυθεί από τα βάθη της καρδιάς. Δεν μπορούμε να τη μάθουμε ούτε να την γνωρίσουμε από την ανάγνωση βιβλίων.

Ατραποί προς  την Θειότητα

Στο Πανεπιστήμιο της Πρέμα δεν υπάρχουν ούτε δάσκαλοι ούτε καθηγητές. Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Πώς μπορεί να υπάρξει ένα Πανεπιστήμιο χωρίς καθηγητές ή δασκάλους; Να που έχει γίνει στ’ αλήθεια.
Ο κάθε σπουδαστής έχει το δικό του εσωτερικό Γκουρού. Είναι η πνευματική καρδιά του σπουδαστή.
Μέσα από σάντανα και εσωτερική εκπαίδευση, μπορεί κάποιος να έχει τον δικό του Γκουρού. Ο Κύριος, που είναι ο Ένοικος στις καρδιές μας, θα μας δείξει τον τρόπο. Είναι αρκετό αν μάθουμε πώς να Τον κάνουμε να μας δείξει το δρόμο. Και από κει και πέρα θα κάνει τα πάντα. Το έργο του Πανεπιστημίου του Άσραμ είναι να αποκαλύψει την ύπαρξη του άγνωστου ως τώρα Γκουρού, που κατοικεί μέσα στον καθένα από μας. Αν ο κάθε σπουδαστής διάλεγε το μονοπάτι που του ταιριάζει και είναι σύμφωνο με τη φύση του, και αν διαλογίζεται πάνω σ’ αυτό, ο Κύριος σίγουρα θα του δείξει το δρόμο. Το μονοπάτι έχει τα ακόλουθα είδη:
Σράβανα – Το να ακούς τις ιστορίες του Κυρίου και έτσι ξεχνάς ολότελα τον εαυτό σου. Στα παλιά χρόνια οι άνθρωποι συνήθιζαν να συγκεντρώνονται στους δρόμους και να ακούνε και να διηγούνται ιστορίες από τα Έπη. Συνήθιζαν να ακούν με πολλή προσοχή τους ομιλητές που μιλούσαν πάνω σε Θεϊκά Κλασικά Έργα. Το μπροστινό μέρος του κάθε σπιτιού αντηλαλούσε από ιστορίες και σάτσανγκ. Δεν υπήρχαν άλλες διασκεδάσεις, όπως ο κινηματογράφος, η τηλεόραση ή το θέατρο και έτσι οι άνθρωποι συνήθιζαν να μαζεύονται για τέτοιες πνευματικές τέρψεις. Ακούγοντας τις ιστορίες του Κυρίου, οι σκέψεις Του εμψυχώνουν το νου. Ο Πράλαντα αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα αφού ευεργετήθηκε τόσο με το να ακούει τέτοιες ιστορίες από τον ίδιο το Σοφό Νάραντα ενόσω ακόμα βρισκόταν στη μήτρα της μητέρας του. Ο Μπαγκαβάν πήρε τη μορφή του Ναρασίμα Αβατάρ για χάρη του, μόλις εκείνος τον επικαλέστηκε.