Σκέψη της Ημέρας
Πρέπει όλα να τα βλέπουμε σαν ένα θεατρικό έργο, το οποίο σκηνοθέτησε ο Κύριος. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το σύμπαν ολόκληρο είναι το παιχνίδι της Υπέρτατης Συνειδητότητας. 

Από το Άρθρο για την Συνειδητοποίηση Νούμερο 23
2 Πλούτη – Ο κομπασμός για τα πλούτη είναι ακόμη χειρότερος. Τα πάντα υπόκεινται εις φθορά. Τα πλούτη δεν είναι μόνιμα. Σήμερα ζητιάνος, αύριο εκατομμυριούχος. Ο σημερινός εκατομμυριούχος αυριανός ζητιάνος. Ο Σουάμι συχνά το λέει αυτό. Ο κομπασμός για τα πλούτη είναι η πλέον χειρότερη ιδιότητα. Ο πλούσιος συχνά δεν χαίρει εκτιμήσεως και σεβασμού από τους άλλους. Ο Θεός δεν κατακτιέται μέσα από τα πλούτη. Το μοναδικό που απαιτείται είναι η ταπεινοφροσύνη. Η Μαχαλάκσμι είναι η Θεά του πλούτου. Και όμως, το μόνο που επιθυμεί είναι να υπηρετεί τα Πόδια Του Κυρίου Της, Μαχαβίσνου. Όταν ο Σουάμι περιγράφει τα εννέα μονοπάτια της αφοσίωσης, το παράδειγμα που φέρνει για Πάντα Σεβάναμ είναι της Μαχαλάκσμι.
#3 Χαρακτήρας – Πρέπει να αναπτύξουμε καλές ιδιότητες. Όμως είναι πολύ κακό η υπερηφάνεια που εγείρεται σε κάποιον που πιστεύει ότι έχει καλές ιδιότητες. Ο Vinobaji λέει στο δοκίμιό του πάνω στην Μπαγκαβάτ Γκιτά ότι:«Αν κάποιος είναι περήφανος για τις καλές του ιδιότητες ή για το ότι είναι καλός άνθρωπος, είναι προτιμότερο να είναι κακός!»Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι γράφω και υποστηρίζω αυτούς που έχουν κακές ιδιότητες. Δε σημαίνει κάτι τέτοιο. Αν κάποιος είναι καλός και κομπάζει για τις καλές του ιδιότητες, αυτό ακριβώς είναι χειρότερο από το να είναι κακός άνθρωπος. Ο Vinobaji δίνει το παράδειγμα μόνο για να δείξει πόσο τρομερή είναι τούτη η ιδιότητα του κομπασμού. Δεν πρέπει να έχουμε επίγνωση ότι είμαστε καλοί άνθρωποι. Όταν έχουμε μιαν τέτοια ταπεινότητα, ποτέ δεν θα παρουσιαστεί η αλαζονεία. Κάποτε ζητήθηκε από το Νταρμαράτζα να ψάξει και να βρει ποιος είναι ο πιο κακός του κόσμου. Λίγο αργότερα, όταν επέστρεψε, είπε: «Έψαξα σε όλον τον κόσμο και δεν μπόρεσα να βρω ούτε έναν κακό. Εγώ μόνον είμαι κακός.» Ο Νταρμαράτζα είναι γνωστός σαν ο Βασιλιάς του Ντάρμα. Όμως ο ίδιος είχε τελείως διαφορετική άποψη για τον εαυτό του. Στα δικά του μάτια όλος ο κόσμος ήταν καλός και εκείνος μονάχα ήταν κακός. Είχε ξεχάσει τον εαυτό του. Είχε ξεχάσει ότι ήταν ένας  καλός άνθρωπος. Αν υπάρχει τόση ταπεινότητα, δεν θα υπάρχει η υπερηφάνεια. Αν και ήταν ο Βασιλιάς με όλες τις καλές ιδιότητες, εκείνος ποτέ δεν ένιωσε περήφανος γι’ αυτές. Κάποιος που είναι τόσο καλός θα πρέπει να έχει εξαλείψει μέχρι αυτού του σημείου το εγώ του.