Μαγεία, θαύματα ή μάντρα δεν μπορούννα μεταφέρουν την Πρέμα από τον έναν στο άλλο.Τα απαιτούμενα προσόντα είναι η απλότητα, η υπακοή και η ταπεινότητα.

Ποιος είναι ο Γιάμα;

…..Αν και αξιώνεις αθανασία για το πνεύμα σου, η αθανασία για τον ατελή άνθρωπο είναι επικίνδυνη.
Εδώ ο Γιάμα διαφωνεί με τη Σάβιτρι και λέει ότι η αθανασία είναι επικίνδυνη για τον ατελή άνθρωπο. Πρόκειται για ένα νόμο που είναι κοινός για όλους πάνω σε τούτη τη Γη. Όλοι αυτό διακηρύσσουν και με αυτόν τον τρόπο μα και αυτό κάνουν, εκπαιδεύοντας έτσι τον άνθρωπο να σκέφτεται το ίδιο στο διάβα όλων των Εποχών. Αυτό είναι ο νόμος για τη Γη. Ο άνθρωπος γεννιέται, μεγαλώνει, παντρεύεται, δημιουργεί μια γενιά και στο τέλος έρχεται αντιμέτωπος με τον θάνατο. Είναι ο Νόμος της ζωής στη Γη. Ο άνθρωπος το αποδέχεται και ποτέ δεν σκέφτεται να προχωρήσει πέρα από αυτό, να τον ξεπεράσει και να φθάσει το Άτμα. Στο πέρασμα των Εποχών γίνεται σκλάβος τούτης της συνήθειάς του. Μέσα από σκέψη ο άνθρωπος της Εποχής του Σιδήρου σιγά – σιγά ανακάλυψε πώς να ζει. Η εγκόσμια ζωή ακολουθεί το ίδιο πρότυπο. Σκέφτηκε, όμως, ποτέ κανείς να το αλλάξει και να προχωρήσει σε έναν καινούργιο τρόπο;
Δεν υπάρχει Γιάμα Λόκα- Τάρταρα. Δεν υπάρχει κανένας κόσμος ξεχωριστός. Ο κάθε άνθρωπος γράφει το δικό του πεπρωμένο. Οι πρόγονοί μας μίλησαν για το Ντέβα Γιάμα – Θεό Θάνατο – και τον βοηθό του, Τσιτραγκούπτα, καθώς κατέγραφαν όλες τις πράξεις μας. Και έτσι εγκαταστάθηκε μέσα στον άνθρωπο ο φόβος της αμαρτίας. Του δίδαξαν: «Αν κάνεις καλό, θα πας στον Παράδεισο, ενώ οι κακές σου πράξεις θα σε οδηγήσουν στην Κόλαση.» Και έτσι αυτά τα λόγια εμποδίζουν και εμπόδιζαν τον άνθρωπο να κάνει κακές πράξεις. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Όταν μιλάτε με άσχημες λέξεις σε κάποιον, αυτές οι λέξεις καταγράφονται, εντυπώνονται μέσα σας, γίνονται βαθειές καταγραφές. Αν ζηλεύετε , η ζήλεια σας καταγράφεται. Αν λογομαχείτε, γίνεται το ίδιο. Και με τούτον τον τρόπο τα πάντα εγγράφονται μέσα μας. Το καλό που κάνουμε και αυτό επίσης καταγράφεται μέσα μας. Τελικά είναι το καλό και το κακό που διαπράξαμε που μας επιστρέφει σαν πεπρωμένο. Είναι αυτό το πεπρωμένο, η μοίρα, το ριζικό που αποφασίζει πού, πότε και πώς θα υπάρξει η επόμενή μας γέννηση. Έτσι είναι οι σκέψεις, οι πράξεις και τα λόγια του καθενός μας που γράφουν το πεπρωμένο. Και ο θάνατος αποφασίζεται με αυτόν τον τρόπο. Το πώς και πότε θα πεθάνουμε - που μπορεί να είναι ένας θάνατος φυσικός αλλά και θάνατος από ατύχημα, αυτοκτονία ακόμα και μια δολοφονία. Ο Παράδεισος και η Κόλαση δεν υπάρχουν μετά θάνατον, και τα δύο εδώ βιώνονται, ενόσω ακόμα βρισκόμαστε εν ζωή.