Όπου κι αν βρίσκεστε και ό, τι κάνετε, μετατρέψτε το έργο που έχετε αναλάβει σε μια πράξη λατρείας.

Σε τούτο το εγκόσμιο δράμα πόσες πολλές γεννήσεις; Πόσες θλίψεις; Πόσος παραπάνω ξεπεσμός; Η ευτυχία και οι θλίψεις διαδέχονται η μία την άλλη. Σε τούτο το θεατρικό είμαστε σαν ένα ζευγάρι ζάρια που ρίχνονται στην τύχη. Αρκετά! Αρκετά! Για πόσο ακόμα μπορούμε να ζήσουμε έτσι; Πότε θα επιτέλους θα λήξει όλο αυτό; Όλοι πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με αυτόν τον τρόπο. Από τη γέννηση μέχρι τώρα πόσο πολύ έχουμε υποφέρει σε τούτον τον κόσμο! Γιατί ο νους συνεχίζει να περιφέρεται άσκοπα ξανά και ξανά στην εγκόσμια ζωή; Η καμήλα τρώει αγκαθωτούς θάμνους με αποτέλεσμα να αιμορραγεί. Το ίδιο συμβαίνει και με τη δική μας ζωή. Αιμορραγούμε τρώγοντας «αγκαθωτούς θάμνους». Αρχίστε, λοιπόν, να συλλογίζεστε πώς μπορείτε να ξεφύγετε από αυτό. Ποιο είναι το καταφύγιό μας. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η αγάπη και μόνον υπάρχει παντού. Δεν χρειάζεται να διασχίσουμε τους εφτά λόφους ούτε και τις εφτά θάλασσες για να βρούμε τον Θεό. Ο Θεός είναι εδώ - μπροστά μας, πίσω μας, δίπλα μας, πάνω μας. Είναι παντού με τη μορφή της Αγάπης. Ο Θεός είναι Αγάπη. Επεκτείνεται στον καθένα και στα πάντα σαν αγάπη. Όποιος το συνειδητοποιήσει αυτό θα αποκτήσει επίγνωση και της αλήθειας. Αν Το γνωρίσουμε, τότε γινόμαστε Αυτό και Αυτό γίνεται εμείς. Λιώνουμε από μέσα μας. Πόσο εύκολο το λέει αυτό ο Σουάμι!