ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΟΥΑΜΙ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ : ΤΟ ΑΞΙΩΜΑ ΣΙΒΑ-ΣΑΚΤΙ
Τούτο τo
βιβλίο είναι το πορτραίτο της δικής μας Πρέμα
Ποιος μπορεί να είναι ο πρόλογός του;
Αποκαλύπτοντας τα κρυμμένα αισθήματα του Αβατάρ,
Ο Καμαντέβα-πόθος- εξαφανίστηκε!
Θα καταλάβει η Κάλι;
Κανείς δεν πρέπει να ανακατεύεται στη ζωή του Αβατάρ!
ΤΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΙΣΝΑ -από το κεφάλαιο 2
«Ο
Γιαμούνα ρέει σιωπηλά στη μειλίχια φύση του Μπριντάβαν. Ο ποταμός δεν είναι θορυβώδης σαν τον
Γάγγη. Ο Γιαμούνα έχει μιαν απαλή κόκκινη απόχρωση. Ο Γάγγης είναι άσπρος. Μα τότε γιατί ο Γιαμούνα είναι
κόκκινος…; Εκεί! Ποιο είναι εκείνο;»
Μια πανέμορφη
μπλε φιγούρα βγαίνει από την σκοτεινή σκιά ενός δέντρου και μπαίνει μέσα στα
νερά.
«Ω,
μα τώρα ξέρουμε το γιατί…μιας και κατοικεί κοντά στον Κρίσνα, το κορίτσι
Γιαμούνα γίνεται κατακόκκινο! Με το που τα θεϊκά Πόδια του Κυρίου την αγγίζουν,
η ήσυχη Γιαμούνα αναβλύζει με ορμή και πέφτει πάνω Του με μεγάλη ευχαρίστηση»
Ο Κρίσνα σιγά
απομακρύνεται και κάθεται στην κοντινή όχθη.
Το φεγγάρι Πουρατάσι Πούρνιμα-Πανσέληνος- φωτίζει όλο το
μέρος. Το Μπριντάβαν κοιμάται σε πλήρη
ευδαιμονία κάτω από το δροσερό φεγγαρόφωτο.
Ένα απαλό αεράκι μεταφέρει την ευωδιά των λουλουδιών. Τα λουλούδια λικνίζονται σε χορό
καλωσορίσματος εκφράζοντας έτσι τη χαρά τους για τον ερχομό του Κρίσνα!
Ο Κύριος
παίρνει το φλάουτο από το ζωνάρι Του το φέρνει στα χείλη Του κι αρχίζει να
παίζει. Το φλάουτο, που βρισκότανε στη
μέση Του, τώρα θρονιάζεται στα χείλη
Του. Μπορεί κανείς να φανταστεί την
απέραντη χαρά του; Η μουσική είναι
υπέροχα μελωδική! Ολόκληρος ο κόσμος βυθίζεται σε τούτη η θεσπέσια μελωδία. Μια
γλυκιά ανατριχίλα διαπερνάει όλο το κορμί της Ράντα, καθώς βυθίζεται στους υπέροχους
ήχους τούτης της ουράνιας μελωδίας. Τούτη η μελωδία αγγίζει τις χορδές της
καρδιάς της και μπαίνει σε κάθε κύτταρο του σώματός της. Καθώς βαδίζει προς τον ήχο του φλάουτου, η
γλυκύτητα κάνει ολόκληρη την ύπαρξή της να ριγεί. Κάθε της βήμα προσθέτει στον ρυθμό τούτης της
ουράνιας μελωδίας.
Τα μάτια του Κρίσνα αντιλαμβάνονται από μακριά
τη μορφή της Ράντα.
«Τι
είναι αυτό; Ποια είναι αυτή; Μια θεά ή μήπως κάποια ουράνια Ύπαρξη; Μήπως
ο Ντέβα Μπράχμα έδωσε όλη την ομορφιά του κόσμου σε τούτην την ύπαρξη;»
Οι ακτίνες του
φεγγαριού και οι σκοτεινές σκιές καθώς πέφτουν επάνω της την κάνουν ακόμη πιο
όμορφη. Εκείνη πλησιάζει. Τα μάτια του Κρίσνα ξεχνούν ακόμη και να
πεταρίσουν. Το φλάουτο πέφτει από τα
χείλη Του. Η Ράντα κάθεται στα Πόδια του Κρίσνα. Σα να προσφέρεται στα θεϊκά Πόδια ολάκερη η
ομορφιά τούτου του κόσμου! Εκείνη απαλά
αγγίζει τα ιερά Πόδια με τα τρυφερά της δάκτυλα. Το άγγιγμα κάνει την καρδιά
του Κρίσνα να τρεμοπαίζει και ανάβει μιαν σπίθα.
«Γνωρίζω
τούτο το άγγιγμα. Τούτο το άγγιγμα
ανήκει μόνον σε μένα! Ποια είναι; Μα στ’ αλήθεια δεν είναι η Σάκτι της καρδιάς
μου;»
Η καρδιά του
Κυρίου τρεμοπαίζει από χαρά. Τα μάτια
δείχνουν τούτη τη χαρά που κατακλύζει την καρδιά.
« Πώς
είναι τούτο δυνατό; Είναι άραγε
αληθινό; Η Σάκτι βγήκε από μέσα Μου και
έχει έρθει για χάρη της Αποστολής Μου; Τούτη
η ομορφιά και η σαγηνευτική γοητεία της μ’ αφήνουν άναυδο! Τι είναι αυτό; Σε τούτο το πράσινο σάρι μοιάζει με
αναρριχώμενο λουλούδι που ήρθε στη ζωή.
Πρόκειται για γυναίκα ή για κήπο με τριαντάφυλλα; Είναι δική Μου, Μου ανήκει, είναι η Σάκτι
Μου! Έχει χωρίσει από Μένα. Τώρα αμέσως θα την πάρω μαζί Μου! Τούτη η ομορφιά ανήκει και μόνον σε Μένα!»
Πλημμυρισμένος από τρυφερά αισθήματα
ο Κρίσνα κεραυνοβόλησε με τρυφεράδα το κεφάλι της Ράντα .
Το άγγιγμα Τον γεμίζει με έκσταση.
Τη φωνάζει απαλά:
« Ράντα…»
Εκείνη πέφτει στα Πόδια Του.
Την επόμενη στιγμή αφυπνίζεται η Σοφία Του.
« Όχι, αν και ανήκει σε Μένα,
πρέπει να περιμένω. Πρέπει να ολοκληρώσω
το Αβαταρικό Έργο! Γι’ αυτό έχουμε έρθει.
Δεν υπάρχει χώρος για τέτοιες τρυφεράδες μέχρις να ολοκληρωθεί αυτό.»
Η καρδιά, όμως, δεν αποδέχθηκε
τούτες τις σοφές λέξεις .
Έχει έρθει από Μένα. Είναι η δύναμή Μου. Γιατί τούτη η δύναμη έχει πάρει μιαν τέτοια
θεσπέσια Μορφή; Δεν περίμενα ότι η θεϊκή
Δύναμη θα έπαιρνε τέτοια γεμάτη σαγήνη Μορφή.
Έπεσε σαν παιδί στα Πόδια Μου με την πρώτη ματιά. Πώς μπορώ να την απομακρύνω; Η δική Μου Ράντα! Πρέπει να περιμένω για δυο ακόμη Εποχές; Πρέπει παραμείνω σα να μη γνωρίζω τη σα
μικρού παιδιού καρδιά σου, σα να μη ξέρω την εμπιστοσύνη και την Πίστη σου σε
Μένα;»
